De VN mensenrechtenraad

Er is dus een VN mensenrechtenraad, deze raad bestaat uit 47 leden die zich richten op het naleven van verdragen voor de mensenrechten. Alle landen worden door deze raad beoordeeld. Deze raad verving in 2006 de Commissie voor de Mensenrechten van de VN.
Deze Commissie bestond al sinds 1946 en werd opgeheven omdat er te veel landen in zaten die het zelf niet zo nauw namen met mensenrechten.

Een prachtige raad dus, zult u denken. Aangezien alle "rotte appels" verdwenen zijn met het oprichten van deze raad. Nu komt het vast wel goed met de mensenrechten. Laten we de landen op een rijtje zetten die in deze raad zitten.
Kameroen, Djibouti, Gabon, Ghana, Mali, Mauritius, Angola, Nigeria, Senegal, Zuid-Afrika, Zambia, Madagascar, Egypte, Bangladesh, China, India, Indonesië, Japan, Jordanië, Maleisië, Pakistan, Filipijnen, Zuid-Korea, Saoedi-Arabië, Sri Lanka, Qatar,
Azerbeidzjan, Slovenië, Bosnië, Roemenië, Rusland, Oekraïne, Nicaragua, Bolivia, Brazilië, Cuba, Guatemala, Mexico, Peru, Uruguay, Canada, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Zwitserland, Verenigd Koninkrijk, Italië en Slovenië.
Voor de duidelijkheid, niet alle leden van de Verenigde Naties zitten in deze raad.
De landen zitten voor 1,2 of 3 jaar.

Ik voel dat u uw wenkbrouwen optrekt bij het lezen van Cuba, Saoedi-Arabië, China en Rusland. Ik kan u verzekeren dat ik dat ook deed. Lichtpunt is wel dat Iran en Venezuela (ja, ook die landen hebben zich kandidaat gesteld) niet zijn gekozen en het feit dat Soedan, Zimbabwe, Nepal en Libië zich niet eens aangemeld hebben getuigd van zelfkennis!

Iran is dus geen lid van deze raad maar mag als een soort waarnemer toch het woord voeren. Mijn mond viel open toen ik las welke vragen dit land aan Staatssecretaris
Albayrak stelde. De vragen hadden betrekking op islamofobie, kindermishandeling en vrouwenhandel en Iran wil maatregelen om de rol van de familie te versterken.
Het verhaal vaneen 17 jarig meisje dat ter dood veroordeeld is in Iran omdat zij de man die haar probeerde te verkrachten heeft gedood staat mij nog helder voor de geest. Zo ook de verhalen over minderjarigen in de Iraanse gevangenissen die gemarteld worden tot ze een valse bekentenis afleggen.
Iraanse vrouwen hebben minder rechten dan mannen. Dat zal u bekend zijn.
Een getuigenis van een vrouw telt maar half zo zwaar als die van een man. Daar komt nog bij dat vrouwen slechts een achtste van de nalatenschap van hun echtgenoot erven, bij een scheiding veelal de voogdij over hun kinderen verliezen, nog steeds kans lopen te worden gestenigd bij overspel, en toestemming van hun man nodig hebben om te werken of naar het buitenland te reizen, en het is duidelijk dat de emancipatiebeweging in Iran geen overbodige luxe is.